Paranoid Park

Filmfan zijnde heb ik onlangs de laatste van Gus Van Sant bekeken. Gus kiest, net als in Elephant trouwens, opnieuw voor pubers met problemen.

De 15-jarige Alex is een student die houdt van skaten. Zijn vriend Jared overhaalt hem om naar het fameuze Eastside Skate Park (aka Paranoid Park) te gaan skaten. Alex is meteen gek van het park. Op een avond gaat Alex alleen naar Paranoid Park, waar hij enkele oudere skaters leert kennen. Hij gaat met één van hen mee treinhoppen bij het rangeerstation in de buurt. Daar gebeurt een vreselijk ongeluk. We komen wat later te weten dat het lichaam van een nachtwaker werd gevonden bij het station.

Alex'psychologische lijdensweg weet echter niet te boeien. De acteurs werden deels gerekruteerd via MySpace en dat zie je ook. Gabe Nevis (Alex) bezit weliswaar een zekere laid-back attitude die wel past bij het personage, maar de acteerprestaties zijn, door de band genomen, ronduit slecht.

De film zit vol flashbacks en flashforwards, waardoor je elke verhalende scène minstens drie keer te zien krijgt, maar dan telkens met wat meer achtergrondinformatie. Tussen deze scènes door krijgen we lange, dromerige shots te zien (vaak in slow-motion) die het schrale ritme van de film volledig de nek omdraaien. Deze –nochtans vaak erg poëtische- beelden zijn in Paranoid Park jammer genoeg niet veel meer dan vulling. Doorgaans zijn dit lange skatevideos, of lange tracking shots van de rug van Alex, terwijl hij (net zoals bij de blonde jongen uit Elephant) door de schoolgangen wandelt. Eigenlijk kan de hele film (89 minuten) tot een kwartiertje ingekort worden. Zonder verlies aan dialogen.

De soundtrack van Paranoid Park is, op zijn minst gezegd gediversifieerd. Van vreemde Franstalige minimalistische muziek, gregoriaanse gezangen, over gangsta rap, keiharde punk, naar country,... The sky is the limit. De enige stijl die je niet te horen krijgt is techno, maar Van Sant lost dit op door Alex en Jared(in een verder compleet overbodige scène) in een muziekwinkel dit genre te laten opzoeken.

Wat Van Sant met zo’n soundtrack juist voor ogen heeft, is me niet geheel duidelijk. Waarschijnlijk wil hij hiermee de grote heterogeniteit van de jongerencultuur illustreren. Bij het buitenkomen uit de bioscoop is het enige wat je bijblijft van al die genres jammer genoeg ook niets meer dan arbitraire herrie.

Paranoid Park behoort niet tot Van Sant's beste werk. Als u een film wilt zien over getroubleerde tieners, in dezelfde gezapige stijl, raad ik Elephant aan.

Volgende week bespreek ik "The asassination of Jesse James by the coward Henry Ford."

Er zit misschien een oog in je vlieg

De Harvard University's School of Engineering and Applied Sciences is erin geslaagd een vliegende camera te ontwikkelen ter grootte én met het uitzicht van een vlieg. Het mechanische insect heeft een spanwijdte van 3 centimeter en weegt 60 milligram (foto: www.flightglobal.com).

Het wetenschappelijk tijdschrift Eos meldt deze uitvinding van de kleinste entomopter tot nu toe. Entomopter is de naam die Robert C. Michelson aan zijn robotinsecten gaf. Opvallend aan deze creaturen is dat ze zich niet via een mechanisme voortbewegen, maar dankzij een Reciprocating Chemical Muscle (RCM): door elektrische stroomstootjes veranderen elektroactieve polymeren van vorm, waardoor samentrekkingen ontstaan, net als bij een spier.

Een bewegende mini-robot met een camera? Dat ruikt naar spionage, en dat vonden de spionnen blijkbaar ook. De US Defence Advanced Research Projects Agency (DARPA) is namelijk de grote geldschieter van het 'robotic fly project' van de Harvard universiteit. Spionagediensten zijn al van in het begin geïnteresseerd in het concept van de entomopter, maar tot nu bleven de 'beestjes' vrij groot: ongeveer de omvang van een handpalm, wat hen uiteraard iets opvallender maakte dan een robotvliegje van drie centimeter.

Een laatste hindernis die nog moet worden overwonnen, is het 'intelligent' maken van de robotvlieg. Het mechanisme moet via de ingebouwde camera zelf zijn weg kunnen zoeken in een ruimte en hindernissen kunnen ontwijken. Op de bestemming aangekomen, moet de robotvlieg dan op een muur gaan zitten en zijn camera richten op een voorgeprogrammeerde persoon. Maar zover staat het nog niet. Dus kijk ik extra vaak achterom sinds er gisteren een vlieg in mijn soep dreef...

48 Hour Film Project voor het eerst in België: creatief met verf (en pappie’s en zaklampen)

Afgelopen zaterdag kon je in de Sphinxbioscoop te Gent de resultaten van het eerste Belgische 48 Hour Film Project bekijken. Welke van de dertien filmpjes de jury tot winnaar uitroept, wordt pas volgende week bekend gemaakt.

Het concept van het van oorsprong Amerikaanse 48 Hour Film Project is simpel: op vrijdagavond komen alle deelnemers samen en krijgen een aantal elementen die ze in hun filmpje moeten verwerken. Elke groep moet bovendien een ander –opgelegd- genre maken. Zowel professionele filmmakers als amateurs mogen meedoen. Na achtenveertig uur, en geen minuut later, moeten de afgewerkte producten weer binnen zijn.

In de praktijk blijkt zo’n filmpje ineendraaien allesbehalve eenvoudig. De filmmakers moeten zelf voor ideeën, filmmateriaal, decors en acteurs zorgen, en dat allemaal binnen de twee dagen. Er waren dan ook enkele filmpjes die buiten competitie werden vertoond, wegens te laat binnen gebracht. Jelle De Rock van Mystic Productions: "Ons filmpje was zo goed als afgemonteerd, toen bleek dat door één of ander technisch defect alle geluid gewist was. Een kwartiertje voor we de film moesten indienen! We hebben alle dialogen en geluiden nog ‘gedubd’, maar we waren tien minuten te laat." En achtenveertig uur is achtenveertig uur, dus ook Mystic Productions werd uit de competitie gehaald.

Wat krijg je eigenlijk na twee dagen filmen? Zeer grote verschillen in kwaliteit, zowel technisch als inhoudelijk, zo blijkt. Ook was het duidelijk niet voor iedereen even gemakkelijk geweest om de verplichte elementen op vloeiende wijze in het verhaal te verweven. Wat zorgde voor zowel bedoelde als onbedoelde hilarische situaties. Probeer maar eens een pappie, een schilderij en een zaklamp in pakweg een western te wringen...

Als toeschouwer kon je stemmen op je drie favoriete filmpjes, maar er was ook een professionele jury aanwezig in de Sphinx. Filmmakers Julien Vrebos, Hans Herbots, Rudi Van Den Bossche en Nathalie Teirlinck en filmcriticus Ben Van Alboom zullen op 27 oktober bekendmaken wie er met de hoofdprijs gaat lopen. De winnaars krijgen gedurende een week een super 16 mm-camera ter beschikking. Niet meteen de meest glamoureuze prijs, maar het filmpje zal ook op het Filmapalooza Festival in Albuquerque in de VS vertoont wordten, en dat ruikt al meer naar roem en rode lopers. Nu ja, Albuquerque...

Zaterdag 27 oktober prijsuitreiking op de afterparty in Make-Up Club, Ketelvest 51b, 9000 Gent.

Klaar voor een derde golf

R&B-cultuur

‘Onze scholieren geraken meer en meer doordrongen van de R&B-cultuur.’ Verschillende leerkrachten en opvoeders uitten hun zorgen omtrent dit fenomeen in de weekendkrant van De Morgen. Meisjes worden regelmatig aangesproken als ‘bitches’, en verschijnen half naakt op schoolfeestjes, maar ook in de les.
Wel blijken de Vlaamse scholieren een stuk kuiser dan hun Nederlandse collega’s.

Fellatio in ruil voor een breezer

Bij onze noorderburen maakt men zich al een tijdje zorgen over de seksualiteitsbeleving van hun jeugd. Gaande van decadente schoolfeestjes, over het toenemende aantal groepsverkrachtingen, tot het aanbieden van seksuele diensten in ruil voor geld en gratis drank.

Dit laatste fenomeen werd twee jaar geleden onderzocht door de Nederlandse gezondheidsdienst GGD. Deze dienst had geruchten opgevangen over het bestaan van feestjes waar heel jonge meisjes hun beste fellatio-technieken ten toon spreiden in ruil voor een breezer. GGD besloot enkele veldwerkers uit te sturen. Met het idee dat het wel om een marginaal fenomeen zou gaan, doken ze in hun pikantste outfit, en gingen undercover.

Het woord ‘marginaal’ bleek op twee manieren niet op te gaan. Ten eerste was het fenomeen grootschaliger dan verwacht. Ten tweede week de sociale afkomst van de jongeren af van wat ze verwachtten. Niet alleen kansloze jongeren uit achtergestelde wijken maar vaak gewone, uit de middenklasse afkomstige, jongelui.

De evoluties bij onze noorderburen, zetten de Nederlandse regering er toe aan om maatregelen te nemen tegen de beeldvorming van het meisje als lustobject. Goede poging, dat wel. Maar het is de manier waarop ze dit willen aanpakken -meer vrouwen aan het werk krijgen- die vragen oproept. Goed voor de economie, dat is zeker, maar of dit echt de beeldvorming bij de jeugd zal veranderen? Misschien als je eerst het glazen plafond wegwerkt, maar dat is een andere discussie.

Behagen

Gelukkig zijn deze besproken Nederlandse situaties, vooral voor ons belgenlandje, uitzonderlijke gevallen. Maar ze wijzen wel op een onderliggend fenomeen.
Onze samenleving wordt meer en meer geseksualiseerd, en het zijn vooral jonge mensen die daar beïnvloedbaar voor zijn. Twee feministische golven en een seksuele revolutie ten spijt, blijkt dat jongeren, en dan vooral de meisjes, nog niet bevrijd zijn.

Noem het de R&B-cultuur. Iedereen kent het beeld wel, clips, waar één of meer potige kerels omringd worden door een troep geile, rondborstige deernen, die letterlijk staan te kronkelen om uitverkozen te worden. Vrouwvriendelijk kan je het moeilijk noemen.
Maar het hoeft zelfs zo ver niet te gaan. Sla om het even welk vrouwenblad open. De boodschap wordt erin gepompt: ‘Wees mooi, sexy, goed in bed’. Met andere woorden: ‘Wees behaaglijk’.

Op honderd jaar tijd, van opgesloten in katholieke regels en een bekwellende keuken, naar gevangen in een onbereikbaar ideaalbeeld. Misschien toch niet de kwalitatieve sprong zoals voorgesteld.
Wie begint er aan de derde golf?

Moed

Eindelijk thuis. Het jeugdhuis blinkt. Na het feestje van gisteren was het er een slagveld. Het kuisen zelf is geen probleem. Maar er is behoorlijk wat moed nodig om eraan te beginnen. Die eerste indruk als je binnen stapt is ontmoedigend. Beelden van Banda Atjeh na de tsunami komen bij me op. Overal bier en bekers. Ik doe mijn best me te herinneren welke kleur de vloer eigenlijk heeft. De geur van sigaretten en verschaald bier. Je ruikt die niet enkel, je smáákt het.
Voorzitster Dominiek zegt "I love the smell of verschaald bier in the morning" en vliegt er meteen in. Wat een vrouw. Ik baan me een weg tussen de bekers en ga de vaten afsluiten. Eventjes respijt. Dan begin ook ik eraan. Barstoelen op den toog, vegen & bekers van de grond opscheppen, 'swifferen' en water wegtrekken. Dan een uurtje relaxen met de andere kernleden. Dan weer naar binnen, stoelen en tafels op hun plaats, flight-case en pooltafel op hun respectievelijke plaats, en dat was het dan. Wat later zegt Wart dat hij niet kan wachten tot de volgende fuif. Ik ga volledig akkoord.

Opening nieuwe blog door studenten journalistiek

Dit is een testbericht