Paranoid Park

Filmfan zijnde heb ik onlangs de laatste van Gus Van Sant bekeken. Gus kiest, net als in Elephant trouwens, opnieuw voor pubers met problemen.

De 15-jarige Alex is een student die houdt van skaten. Zijn vriend Jared overhaalt hem om naar het fameuze Eastside Skate Park (aka Paranoid Park) te gaan skaten. Alex is meteen gek van het park. Op een avond gaat Alex alleen naar Paranoid Park, waar hij enkele oudere skaters leert kennen. Hij gaat met één van hen mee treinhoppen bij het rangeerstation in de buurt. Daar gebeurt een vreselijk ongeluk. We komen wat later te weten dat het lichaam van een nachtwaker werd gevonden bij het station.

Alex'psychologische lijdensweg weet echter niet te boeien. De acteurs werden deels gerekruteerd via MySpace en dat zie je ook. Gabe Nevis (Alex) bezit weliswaar een zekere laid-back attitude die wel past bij het personage, maar de acteerprestaties zijn, door de band genomen, ronduit slecht.

De film zit vol flashbacks en flashforwards, waardoor je elke verhalende scène minstens drie keer te zien krijgt, maar dan telkens met wat meer achtergrondinformatie. Tussen deze scènes door krijgen we lange, dromerige shots te zien (vaak in slow-motion) die het schrale ritme van de film volledig de nek omdraaien. Deze –nochtans vaak erg poëtische- beelden zijn in Paranoid Park jammer genoeg niet veel meer dan vulling. Doorgaans zijn dit lange skatevideos, of lange tracking shots van de rug van Alex, terwijl hij (net zoals bij de blonde jongen uit Elephant) door de schoolgangen wandelt. Eigenlijk kan de hele film (89 minuten) tot een kwartiertje ingekort worden. Zonder verlies aan dialogen.

De soundtrack van Paranoid Park is, op zijn minst gezegd gediversifieerd. Van vreemde Franstalige minimalistische muziek, gregoriaanse gezangen, over gangsta rap, keiharde punk, naar country,... The sky is the limit. De enige stijl die je niet te horen krijgt is techno, maar Van Sant lost dit op door Alex en Jared(in een verder compleet overbodige scène) in een muziekwinkel dit genre te laten opzoeken.

Wat Van Sant met zo’n soundtrack juist voor ogen heeft, is me niet geheel duidelijk. Waarschijnlijk wil hij hiermee de grote heterogeniteit van de jongerencultuur illustreren. Bij het buitenkomen uit de bioscoop is het enige wat je bijblijft van al die genres jammer genoeg ook niets meer dan arbitraire herrie.

Paranoid Park behoort niet tot Van Sant's beste werk. Als u een film wilt zien over getroubleerde tieners, in dezelfde gezapige stijl, raad ik Elephant aan.

Volgende week bespreek ik "The asassination of Jesse James by the coward Henry Ford."