Moed

Eindelijk thuis. Het jeugdhuis blinkt. Na het feestje van gisteren was het er een slagveld. Het kuisen zelf is geen probleem. Maar er is behoorlijk wat moed nodig om eraan te beginnen. Die eerste indruk als je binnen stapt is ontmoedigend. Beelden van Banda Atjeh na de tsunami komen bij me op. Overal bier en bekers. Ik doe mijn best me te herinneren welke kleur de vloer eigenlijk heeft. De geur van sigaretten en verschaald bier. Je ruikt die niet enkel, je smáákt het.
Voorzitster Dominiek zegt "I love the smell of verschaald bier in the morning" en vliegt er meteen in. Wat een vrouw. Ik baan me een weg tussen de bekers en ga de vaten afsluiten. Eventjes respijt. Dan begin ook ik eraan. Barstoelen op den toog, vegen & bekers van de grond opscheppen, 'swifferen' en water wegtrekken. Dan een uurtje relaxen met de andere kernleden. Dan weer naar binnen, stoelen en tafels op hun plaats, flight-case en pooltafel op hun respectievelijke plaats, en dat was het dan. Wat later zegt Wart dat hij niet kan wachten tot de volgende fuif. Ik ga volledig akkoord.