Regisseur Marc Caro is met Dante 01 aan zijn eerste solofilm toe. Voorheen regisseerde hij samen met Jean-Pierre Jeunet Le cité des enfants perdus(1996) en Delicatessen(1991). Net zoals in deze films creëert Caro opnieuw een bevreemdend, sfeervol universum.
De verteller opent met «Il était une fois… » en kort erna krijgen we een citaat uit Dante’s Divina Commedia: «Vous qui entrez, perdez toute espoir». Zo krijgen we van bij het begin een beeld van de film als een apocalyptisch sprookje. Foto: Saint Georges, Elisa en het virus 'Nano-X'
De verteller opent met «Il était une fois… » en kort erna krijgen we een citaat uit Dante’s Divina Commedia: «Vous qui entrez, perdez toute espoir». Zo krijgen we van bij het begin een beeld van de film als een apocalyptisch sprookje. Foto: Saint Georges, Elisa en het virus 'Nano-X'
Dante 01 is de naam van een gevangenis die om de onherbergzame planeet Dante cirkelt. Zoals bleek uit het citaat wordt ze voorgesteld als het voorgeborchte van de hel. Binnen verblijven zes gevangenen, twee wetenschappers, en drie opzichters. Samen met de wetenschapper Elisa komt een nieuwe gevangene aan boord van het station. Elisa wil er pas ontwikkelde nanotechnologie testen op de gevangen, die ze als waardeloze proefkonijnen ziet. Alle gevangenen die door Elisa geïnjecteerd worden met ‘Nano-X’ verkeren kort daarna in levensgevaar. Telkens wanneer deze op het punt staan te sterven, worden ze op miraculeuze wijze gered door ‘de nieuwe’, die onmiddellijk wordt aanbeden door enkele gevangenen en over mysterieuze krachten lijkt te beschikken. De zwijgzame, ziekelijke Saint Georges (Lambert Wilson) kan namelijk door een lichaam heen kijken, om daarna de ‘ziekte’ in zich op te nemen, op ongeveer dezelfde manier zoals John Coffey in The Green Mile.
César (Dominique Pinon, ook al te zien in Le cité des enfants perdus en in Delicatessen) is de officieuze leider van de gevangenen en voelt zich door Saint Georges bedreigd. Hij overhaalt een andere gevangene om hem te vermoorden, maar na een bloedige steekpartij herrijst Saint Georges, zoals het een volwaardige messias betaamd.
Caro hecht duidelijk veel belang aan sfeer in de film, getuige de indrukwekkende special effects en de erg gedetailleerde decors, die doen denken aan Alien:Ressurection en Cube. Een minpunt is wel dat Caro minder belang aan de uitwerking van de personages besteedt. In Cité des enfant perdus en Delicatessen nam Jeunet de casting voor zijn rekening. Net op dat vlak blijft Caro in gebreke. Vooral de koude wetenschapsvrouw Elisa en haar conservatieve rivale Persephone, die tegen de experimentele behandeling gekant is, weten amper te boeien. Dat wordt echter goedgemaakt door de acteerprestatie van Pinon, die geloofwaardig een evoluerend personage weet neer te zetten.
Dit science-fiction sprookje zit vol bijbelse metaforen en mythologische verwijzingen. Caro lijkt met deze film vooral te willen aantonen dat rationaliteit, technologie en moderne wetenschap (belichaamd door Elisa) niet alles kunnen verklaren. Bovendien kunnen ze niet op tegen de natuurlijke, spirituele krachten in het universum. Die laatste kant wordt vertegenwoordigd door de gevangene Saint Georges, de verpersoonlijking van mededogen. Ondanks de aanslag op zijn leven, ziet Saint Georges toch nog hoop voor de mensheid. In de psychedelische slotscène van de film, die erg sterk aan Kubrick’s 2001: A Space Odyssey doet denken, offert messias Saint Georges zich op voor de fouten van de anderen en bij uitbreiding voor de zonden van de hele mensheid. (release: 9 januari)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten